Wykład- podróże

W piątek 9. czerwca wspólnie z moją klasą wybrałam się na spotkanie z jednocześnie zwykłym i niezwykłym człowiekiem. Jest nauczycielem geografii w szkole na Mazurach, a całe życie poświęca realizacji swojego marzenia- zobaczenia każdego państwa świata.
Widzieliśmy wiele zdjęć i pamiątek z jego podróży, słyszeliśmy też ciekawe historie.
Bardzo podobało mi się to spotkanie i zdecydowanie przekonało mnie do podróży po świecie.

Czy obraz Walentego Wańkowicza jest dobrym plastycznym komentarzem sonetu Adama Mickiewicza ,,Ajudah”?

Jedną z charakterystycznych cech romantycznej sztuki było zafascynowanie naturą. Przedstawiciele tej epoki często interesowali się orientem i oscylowali wokół kultury wschodu. Sonet ,,Ajudah”  Adama Mickiewicza jest jednym z dzieł, gdzie autor poruszył obydwa tematy. Walenty Wankowicz stworzył obraz ,,Mickiewicz na Judahu skale” inspirując się tym sonetem. Każde z tych dzieł kultury przedstawia marzyciela, który oparty na bryle na szczycie góry, wpatruje się w niebo i rozmyśla. Uważam, że obraz Walentego Wańkowicza jest dobrym plastycznym komentarzem sonetu Adama Mickiewicza ,,Ajudah”

Obraz ,,Mickiewicz na Judahu Skale” jest jednym z najpopularniejszych dzieł Wankowicza. Powstał w 1828r. i zyskał tak dużą popularność, że malarz postanowił tworzyć kolejne kopie. Jest portretem wykonanym farbą olejną.  Praca  ujawnia charakterystyczne cechy malarstwa romantycznego. Jest interpretacją plastyczną dzieła literackiego.  W centrum jest człowiek, marzyciel zachwycający się naturą. Ciemne, ale kontrastujące ze sobą kolory, dają poczucie tajemnicy i zagadki. Na pierwszym planie znajduje się mężczyzna ubrany w białą koszulkę, kamizelkę i ciemne futro. Na szyi przewiązaną ma czerwoną, wyróżniającą się chustę. Opierając się na skale spogląda zafascynowany w różnobarwne niebo. Nasz marzyciel jest samotny. Jest z nim jedynie natura i jej piękno. Możliwe, że cos wspomina, rozmyśla lub za czymś tęskni. W tle zauważamy zachmurzone, w kolorach zachodu słońca  niebo, które jest źródłem światła. Ostatnie promienie opadają na twarz mężczyzny, na której widać beztroskę, szczęście, zachwyt nad otaczającym go światem.

Podczas podróży po Krymie w 1825r. Adam Mickiewicz napisał sonety wydane rok później. Ostatnim z nich jest ,,Ajudah”. Możemy go zaliczyć do bezpośredniej liryki maski, ponieważ autor uosabia się z podmiotem lirycznym, który jest marzycielem spoczywającym na skale Judahu. Wiersz jest bardzo spokojny, widać w nim swego rodzaju harmonię. Zdecydowanie wyróżnia się spośród sonetów. Widać, że wędrowiec oswoił się z Krymem. Przestał się go bać, teraz jest dla niego źródłem inspiracji. Naszego bohatera ogarnął spokój. Samotnie podziwia naturę i potrafi się nią pozytywnie zachwycać. Poeta opisuje w sposób bardzo plastyczny morze i dynamiczny morze, dzięki czemu jesteśmy w stanie sobie wyobrazić jego wygląd i przeżywać emocje razem z podmiotem lirycznym. Wewnętrzne rozterki romantycznego marzyciela w końcu się uspokoiły i uświadamia sobie, że morze potrafi również tworzyć. Nie jest tylko niszczycielskim żywiołem, ale również źródłem inspiracji tak jak tęsknota, samotność czy bolesne wspomnienia, które może przyczynić się do nieśmiertelności poety, dzięki jego twórczości. W utworze został wykorzystany motyw exegi monumentum- autor zdaje sobie sprawę, że jego dzieła pozostaną wieczne. Wierz jest stroficzny zachowany w układzie włoskim- występują dwie czterowersowe i dwie trzywersowe strofy. Użyte rymy są okalające, a sonet posiada charakteryczne cechy dla swojego gatunku. Ilość epitetów, czasowników i personifikacji nadaje utworowi dużej dynamiczności i plastyki.

Obraz bardzo dobrze odzwierciedla sytuację przedstawioną w wierszu Mickiewicza. Centralną postacią dzieł jest marzyciel zachwycający się naturą i otaczającym go światem. Spoczywa na górze i widzi piękno przyrody, jego twarz wyraża spokój.  Każde z nich powstało w duchu romantyzmu i w tym samym czasie. Zdecydowanie obraz Walentego Wankowicza jest dobrym plastycznym komentarzem sonetu Adama Mickiewicza ,,Ajudah”.

Źródła: pl.wikipedia.org/

Quentin Tarantino i jego postmodernizm

Quentin Tarantino to reżyser pochodzący ze Stanów Zjednoczonych, jest również scenarzysta. Czasami zajmuje się aktorstwem czy produkcją filmów. Uznawany za przedstawiciela postmodernizmu kinowego razem z Davidem Lynchem czy braćmi Coen.
Czym jest postmodernizm kinowy i jakie ma cechy?
 ,,Po pierwsze, brak głębi, czyli kult powierzchowności, a więc to, że za obrazami filmowymi nie skrywa się już żaden ukryty sens. Liczy się to, co na powierzchni, a więc świadomość, że obrazy nie odsyłają nas do żadnej rzeczywistości zewnętrznej, tylko do siebie wzajemnie."
Jednym z filmów Tarantino, który posiada te cechy, jest Pulp Fiction. Prostota i powierzchowność tematu fascynuje widza. Opowiada o historii dwóch płatnych morderców i żonie gangstera, bokserze i parze drobnych złodziei. W każdej z tych części pojawia się Vincent- jeden z gangsterów.
W filmie Tarantino zaburzyl jedność czasu, miejsca i akcji.

Zdecydowanie Pulp Fiction jest filmem wszechczasów, które każdy powinien chociaż raz obejrzeć w swoim życiu.





Źródła:
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Pulp_Fiction
http://kochamkino.blox.pl/2009/08/Urodzony-postmodernista-Jakie-postmodernistyczne.html

Bieszczady- cześć trzecia

Trzeciego dnia wybraliśmy się na połoninę wetlińską i przez przełęcz Orłowicza doszliśmy do Wetliny.
Kolejną atrakcją tego dnia było odwiedzenie zabytkowej cerkwi św. Męczennicy Paraskewii w Łopience.

[CERKIEW W ŁOPIENCE]

Ostatniego, czwartego dnia w drodze powrotnej wybraliśmy się w krótki rejs po Jeziorze Solińskim i to było ostatnią atrakcją naszej wycieczki.

Zdecydowanie najbardziej podobało mi się wejście na Tarnicę. Wspaniałe przeżycie i kolejne doświadczenie w mojej wędrówce życiowej.

Widok na jezioro solińskie z lotu ptaka

Źródła:

• https://www.youtube.com/watch?v=MNgi6SlEjnM
• twojebieszczady.net 

Bieszczady- część druga

Drugiego dnia naszej wycieczki część z nas zdobyła Tarnicę, czyli najwyższy szczyt Bieszczad. Ma 1346 m n.p.m i znajduje się na krańcu pasma połonin.

Uwielbiam wędrówki po górach. Zbliżenia z naturą wywołują we mnie wiele refleksji. Przez codzienny pośpiech często zapominamy o życiu i dokąd dąży. Człowiek często czuje się wielki, chcemy zawładnąć światem, a tak naprawdę jesteśmy słabi i bezradni względem natury.

Mimo zmęczenia, takie wędrówki bardzo mnie relaksują i uspokajają. Cisza, zieleń i monumentalność natury  uświadamia mi jak mało znaczę, jak mała jestem w porównaniu do całego świata.

 Salamandra plamista, którą spotkaliśmy w drodze powrotnej. 

Źródła: 

• https://pl.wikipedia.org/wiki/Tarnica

Bieszczady- część pierwsza

Razem z moją  klasą, w dniu 23. maja tego roku, wybrałam się na czterodniową wycieczkę. Swoją przygodę rozpoczęliśmy od Baranowa i przez Krosno oraz Kamieniec dotarliśmy w Bieszczady.

Pierwszego dnia zwiedzaliśmy Zamek w Baranowie Sandomierskim zwany ,,Małym Wawelem".
[ZAMEK W BARANOWIE SANDOMIERSKIM]

Następnie udaliśmy się do Krosna. Zwiedzaliśmy tamtejsze muzeum i zobaczyliśmy wiele lamp naftowych, z racji niedaleko położnej Bóbrki słynącej z kopalni ropy naftowej. Założył ją Ignacy Łukasiewicz- wynalazca lampy naftowej.

Ignacy Łukasiewicz

Kolejna częścią wycieczki był Kamieniec i znajdujące się tam ruiny zamku. Powstał on w XIV wieku i utrzymany był w stylu gotyckim. Własnością połowy zamku był swego czasu Aleksander Fredro. Na podstawie historii jego właścicieli z XVII wieku powstała Zemsta, a wybrane sceny jej ekranizacji również nagrywano w Kamieńcu.

Zamek w Kamieńcu

Źródła:

• https://pl.wikipedia.org/

Patron mojej szkoły- Jan Kochanowski

 Jan Kochanowski urodził się w ok. 1530 roku w Sycynie koło Radomia. Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Korwin. Jego ojciec, Piotr Kochanowski, był prawnikiem i sędzią sandomierskim. A matka, Anna, pochodziła z rodziny Białaczowskich herbu Odrowąż z Dąbrówki Podłężnej.

Miał dziesięcioro rodzeństwa. Cztery siostry-Katarzyna, Elżbieta, Jadwiga, Anna oraz sześciu braci- Kasper, Piotr, Mikołaj, Andrzej, Jakub i Stanisław.

Prawdopodobnie w 1538 roku Jan Kochanowski rozpoczął naukę albo w Policznie, albo w klasztorze benedyktynów w Sieciechowie nad Wisłą, jednak pierwsze historyczne wzmianki o jego edukacji sięgają 1544roku, kiedy zaczął naukę w Akademii Krakowskiej. Jednak ostatecznie jej nie ukończył.

Jednak potem rozpoczął naukę w Królewcu, gdzie przebywał w latach 1551-1552. Jedynymi świadectwami pobytu w Królewcu są dwa wpisy w egzemplarzu Tragedii Seneki Młodszego, z których jeden to wierszowana łacińska dedykacja dla Stanisława Grzepskiego. Jest to także pierwsza zachowana próba poetycka Kochanowskiego.

Po pobycie w Królewcu Jan rozpoczął kolejne studia. W Padwie Kochanowski przebywał trzykrotnie: w latach 1552-1555, 1556-1557 

i 1558-1559. 

Do kraju Kochanowski powrócił w 1559 roku, gdy dowiedział się

o śmierci swojej matki. Rozpoczął karierę dworzanina oraz odziedziczył Czarnolas, kuźnicę, młyn, stawy rybne na strudze zwanej Grodzką Rzeką oraz karczmę.

W 1563r. został sekretarzem na dworze o u króla Zygmunta Augusta. Po jego śmierci był zwolennikiem Henryka Walezego, w którego koronacji uczestniczył w 1573 roku. Po haniebnej ucieczce króla rozczarowany wycofał się z życia dworskiego.

Kochanowski osiadł w Czarnym Lesie, majątku po ojcu, w 1575 roku ożenił się z Dorotą Podlodowską. Miał z nią sześć córek, z których trzy zmarły w dzieciństwie. Już po śmierci poety Dorota urodziła syna. Wówczas powstały najbardziej znaczące dzieła Jana Kochanowskiego. Największym natchnieniem poety była śmierć jego córki- Orszuli.

 Na początku Jan Kochanowski tworzył używając głównie łaciny, jednak większość utworów, szczególnie tych o największej wartości artystycznej, powstała w języku polskim zgodnie z ówcześnie panującą modą na pisanie w ojczystym języku. Jednym z najwcześniejszy polskojęzycznych utworów Kochanowskiego był hymn "Czego chcesz od nas Panie za twe hojne dary", według niektórych źródeł napisany jeszcze przed powrotem do kraju i nadesłany z Paryża. 

W okresie dworskim Kochanowski rozpoczął, a kontynuował przez całe życie, pisanie fraszek, np. ,,Do gór i lasów", która ma charakter autobiograficzny.

Życie Jana Kochanowskiego stało się inspiracją dla kilku widowisk dramatycznych: anonimowy Jan Kochanowski, rymotwórca polski, czyli zabawa w Czarnolesiu (premiera 1807 rok), opera Jan Kochanowski w Czarnym Lesie autorstwa Karola Krupińskiego do libretta Juliana Ursyna Niemczewicza (premiera 1817 rok), Urszulka z Czarnolasu oraz Jan Kochanowski – obydwie na podstawie powieści Klementyny Hoffmanowej (premiera 1898 rok), Droga do Czarnolasu autorstwa A. Maliszewskiego (premiera 1952 rok).

Pierwszym muzykiem, który użył utworu Kochanowskiego był Mikołaj Gomółka, który skomponował muzykę do psalmów biblijnych. Płytę CD z dziełem Mikołaja Gomółki pt. „Melodiae na Psałterz polski” nagrał w 1996 roku zespół muzyki dawnej Ars Nova pod kierownictwem Jacka Urbaniaka. Płyta otrzymała nagrodę Fryderyk w kategorii muzyki dawnej w 1996 roku.

Źródła: 

Culture.pl

vEdulandia.pl

vliterat.ug.edu.pl

vpl.wikipedia.org 

,,Kto mi dał skrzydła” Janina Porazińska