Czy obraz Walentego Wańkowicza jest dobrym plastycznym komentarzem sonetu Adama Mickiewicza ,,Ajudah”?

Jedną z charakterystycznych cech romantycznej sztuki było zafascynowanie naturą. Przedstawiciele tej epoki często interesowali się orientem i oscylowali wokół kultury wschodu. Sonet ,,Ajudah”  Adama Mickiewicza jest jednym z dzieł, gdzie autor poruszył obydwa tematy. Walenty Wankowicz stworzył obraz ,,Mickiewicz na Judahu skale” inspirując się tym sonetem. Każde z tych dzieł kultury przedstawia marzyciela, który oparty na bryle na szczycie góry, wpatruje się w niebo i rozmyśla. Uważam, że obraz Walentego Wańkowicza jest dobrym plastycznym komentarzem sonetu Adama Mickiewicza ,,Ajudah”

Obraz ,,Mickiewicz na Judahu Skale” jest jednym z najpopularniejszych dzieł Wankowicza. Powstał w 1828r. i zyskał tak dużą popularność, że malarz postanowił tworzyć kolejne kopie. Jest portretem wykonanym farbą olejną.  Praca  ujawnia charakterystyczne cechy malarstwa romantycznego. Jest interpretacją plastyczną dzieła literackiego.  W centrum jest człowiek, marzyciel zachwycający się naturą. Ciemne, ale kontrastujące ze sobą kolory, dają poczucie tajemnicy i zagadki. Na pierwszym planie znajduje się mężczyzna ubrany w białą koszulkę, kamizelkę i ciemne futro. Na szyi przewiązaną ma czerwoną, wyróżniającą się chustę. Opierając się na skale spogląda zafascynowany w różnobarwne niebo. Nasz marzyciel jest samotny. Jest z nim jedynie natura i jej piękno. Możliwe, że cos wspomina, rozmyśla lub za czymś tęskni. W tle zauważamy zachmurzone, w kolorach zachodu słońca  niebo, które jest źródłem światła. Ostatnie promienie opadają na twarz mężczyzny, na której widać beztroskę, szczęście, zachwyt nad otaczającym go światem.

Podczas podróży po Krymie w 1825r. Adam Mickiewicz napisał sonety wydane rok później. Ostatnim z nich jest ,,Ajudah”. Możemy go zaliczyć do bezpośredniej liryki maski, ponieważ autor uosabia się z podmiotem lirycznym, który jest marzycielem spoczywającym na skale Judahu. Wiersz jest bardzo spokojny, widać w nim swego rodzaju harmonię. Zdecydowanie wyróżnia się spośród sonetów. Widać, że wędrowiec oswoił się z Krymem. Przestał się go bać, teraz jest dla niego źródłem inspiracji. Naszego bohatera ogarnął spokój. Samotnie podziwia naturę i potrafi się nią pozytywnie zachwycać. Poeta opisuje w sposób bardzo plastyczny morze i dynamiczny morze, dzięki czemu jesteśmy w stanie sobie wyobrazić jego wygląd i przeżywać emocje razem z podmiotem lirycznym. Wewnętrzne rozterki romantycznego marzyciela w końcu się uspokoiły i uświadamia sobie, że morze potrafi również tworzyć. Nie jest tylko niszczycielskim żywiołem, ale również źródłem inspiracji tak jak tęsknota, samotność czy bolesne wspomnienia, które może przyczynić się do nieśmiertelności poety, dzięki jego twórczości. W utworze został wykorzystany motyw exegi monumentum- autor zdaje sobie sprawę, że jego dzieła pozostaną wieczne. Wierz jest stroficzny zachowany w układzie włoskim- występują dwie czterowersowe i dwie trzywersowe strofy. Użyte rymy są okalające, a sonet posiada charakteryczne cechy dla swojego gatunku. Ilość epitetów, czasowników i personifikacji nadaje utworowi dużej dynamiczności i plastyki.

Obraz bardzo dobrze odzwierciedla sytuację przedstawioną w wierszu Mickiewicza. Centralną postacią dzieł jest marzyciel zachwycający się naturą i otaczającym go światem. Spoczywa na górze i widzi piękno przyrody, jego twarz wyraża spokój.  Każde z nich powstało w duchu romantyzmu i w tym samym czasie. Zdecydowanie obraz Walentego Wankowicza jest dobrym plastycznym komentarzem sonetu Adama Mickiewicza ,,Ajudah”.

Źródła: pl.wikipedia.org/